I.of or belonging to gladiators, gladiatorial.
I. Adj.: “ludus,” Cic. Cat. 2, 5, 9: “certamen,” id. de Or. 2, 78, 317: familia, a band or troop of gladiators, id. Sest. 64, 134; Caes. B. C. 3, 21, 4; Sall. C. 30, 7: “munus,” Suet. Caes. 10; 39; id. Tib. 7; 37; 40; id. Calig. 18; 26 et saep.: “consessus,” spectators assembled at gladiatorial shows, Cic. Sest. 58, 124; cf. “locus,” a place for witnessing the same, id. Mur. 35, 73: “gladiatoria corporis firmitas,” id. Phil. 2, 25, 63: “animus,” i. e. desperate, Ter. Phorm. 5, 7, 71: “ad munus gladiatorium edendum,” Liv. 28, 21, 1: “spectaculum,” id. ib. § 2; Tac. A. 14, 17: “Venus, i. e. clinopale, concubitus,” App. M. 2, p. 121.—
II. Subst.: glădĭātōrĭum , ii, n. (sc. praemium, auctoramentum), the hire or pay of gladiators, for which freemen engaged as gladiators in the public games: “gladiatorio accepto decem talentis,” Liv. 44, 31 fin.— Adv.: glădĭātōrĭe , in the manner of a gladiator: “quae gladiatorie, quae lenonice faceret,” Lampr. Comm. 15, § 4.